Alaskan Malamute

Malamut - pies niezwykły pod każdym względem. Z pewnością każdy hodowca jest gotów powiedzieć to samo o rasie, którą hoduje. Jak jednak wytłumaczyć to niesamowite połączenie urzekającego, prymitywnego typu urody tak bardzo kojarzącego się z dzikim wilkiem, z nieprzeciętnie łagodnym i przyjacielskim w stosunku do człowieka charakterem? Łagodny wilk - na pierwszy rzut oka nieprawdopodobne, a jednak możliwe. W wielu publikacjach spotkacie się określeniem, że malamut nie jest psem dla każdego. I taka właśnie jest prawda. Często decydujemy się na posiadanie psa danej rasy kierując się wyłącznie wyglądem, a nie zwracając uwagi na jego charakter, temperament, uspsobienie czy użytkowość. Stworzyliśmy więc dla Was niniejszy możliwie obiektywny "Opis Rasy" nie ukrywając wad i nie szczędząc zalet tak, abyście mogli przeczytając go zadecydować czy chcecie zostać szczęśliwymi właścicielami malamuta .... czy też nie.

Niektórzy mówą - głupie, bo nie wykonują wydawanych poleceń. Przyczyna tego nieposłuszeństwa leży jednak zupełnie gdzie indziej. Aż czasem chciałoby się usłyszeć jego myśli, kiedy po raz dziesiąty z rzędu każą mu siadać i podawać łapę. "Po co? Robiłem to już tyle razy. Wystarczy! To strasznie nudne! Czy mogę już sobie iść?" - czasem można to zobaczyć w jego oczach. Monotonia i powtarzanie "w kółko" tego samego - to nie dla niego.

Malamut nie jest ślepym wykonawcą naszych poleceń. Nie jest naszym sługą lecz partnerem. Choć wiele z nich kończy z bardzo dobrym wynikiem kurs PT (Pies Towarzyszący) to jdnak nie da się ich "zatrzymać w locie" jak np owczarka niemieckiego. Jeśli chcemy go czegoś nauczyć nastawmy się raczej na dłuższy okres czasu, a lekcje niech trwają maksymalnie 10-15 minut, niech będą urozmaicone i ciekawe, a każde prawidłowe zachowanie nagradzane czymś pysznym.

Bądźmy wobec niego konsekwentni. Wcześniej ustalmy z innymi domownikami co psu wolno robić a czego nie. Malamuty są niezwykle pojętne, błyskotliwe i wbrew pozorom uczą się bardzo chętnie, gdyż nade wszystko cenią sobie pracę i kontakt z człowiekiem. Kluczem do sukcesu w wychowaniu malamuta jest wypracowanie indywidualnej więzi między człowiekiem i psem. Jeśli nam się uda, to osiągnęliśmy już połowę sukcesu. Taka więź nie powstaje od razu. Trzeba na nią pracować czasem dość długo. Przebywajmy często ze swoim psem, rozmawiajmy z nim, starajmy się nauczyć i poznać siebie nawzajem, a owa więź wytworzy się sama. Nawet nie zauważymy kiedy.

Golden Retriever - pies myśliwski

 
Powstanie retrieverów, które tylko częściowo było zaplanowaną pracą hodowlaną, a częściowo przypadkiem w działaniach brytyjskich kynologów, dało początki rasie Golden Retriever. Nazwa „retriever” pochodzi od angielskiego „to retrieve” – przynieść odszukać. Historia mówi, że złoty retriever jest dziełem hodowlanym lorda Tweedmoutha, który to w latach 1868-1890 krzyżował nowofundlanda z flat coated retrieverem, seterem irlandzkim, irish water spanielem, bloodhoundem, czarnym labradorem oraz nieistniejącym już tweed water spanielem. Celem hodowlanym było otrzymanie aportera o idealnej złotej sierści. Charakterystyczne cechy retrievera, jako psa użytkowego, to wrodzone, instynktowne odszukanie i przyniesienie do przewodnika martwej lub żywej zwierzyny oraz marking (umiejętność zapamiętania miejsc upadku strzelonego ptactwa, szybkie jej odnalezienie i przyniesienie przewodnikowi).

Dziś Golden Retriever, choć wciąż zbyt mało ceniony w polskich kręgach myśliwskich, znakomicie sprawdza się zarówno jako aporter, tropowiec jak i płochacz. Jego pierwotne przeznaczenie zostało znacznie rozszerzone. Jest to pies silny, odporny na chłód, wytrzymały, znakomicie pływający i aportujący. Dzisiejszy złoty retriever to także pies przewodnik, pies asystent oraz pies terapeuta. Te wysoko cenione role społeczne zawdzięcza swojej zrównoważonej psychice, pełnej uwielbienia dla człowieka miłości, cierpliwości oraz chęci do pracy. Nierzadko możemy zobaczyć goldeny na zawodach PT, Obiedience, w drużynach Agility i innych sportowych konkurencjach, mimo że ich sylwetka nie przypomina tak zwinnych i gibkich psów jak choćby owczarek australijski (aussie).

Beagle

Beagle jest zaliczany do wielkiej rodziny psów gończych i jest dość starą, istniejącą już od szesnastego wieku rasą używaną w Anglii do polowań w złajach -głównie na zające i lisy. Jednak niektóre źródła historyczne dopatrują się istnienia beagle już w starożytności, kiedy to zostały przez Rzymian przywiezione na tereny dzisiejszej Francji i Anglii.

Obecne beagle pochodzą prawdopodobnie z krzyżówek harrierów i francuskich psów gończych z różnymi terierami. Początkowo ich wygląd, szata i umaszczenie były niewyrównywalne -zdarzały się wśród nich osobniki szorstkowłose, udokumentowano też istnienie beagle miniaturowych, które mieściły się w kieszeni żakietu nawet w liczbie 10 psiaków. Niebywałą wręcz popularność rasa ta zdobyła w Ameryce, gdzie traktowany jest jako ekskluzywny i modny pies do towarzystwa.

Każdy pies rasowy (czyli taki, który posiada rodowód i udokumentowane pochodzenie do czwartego pokolenia) MUSI odpowiadać normom, jakie ustaliła największa organizacja kynologiczna na świecie Federation Cynologique Internationale (FCI -skrót czasami pisany przy nazwach hodowli zrzeszonych w Federacji), a jego rodzice MUSZĄ być psami hodowlanymi w myśl regulaminu Związku Kynologicznego w Polsce, zdrowymi i odpowiadającymi wzorcowi rasy.